Karanlığın çöllerindeki savaş
Vazgeçilmezlerin varlığıdır.
Bir açık hava hapishanesinde
Umutlar uçurtmanın kanadındadır.
Karadakiler anlamadı beni
Ben insanım dedikçe.
Sizin son sürat medeniyetiniz
Yere batsın, batıyor da
Öldürüldükçe çocuklar.
Tüm denenmemiş silahlarınızı, zulümlerinizi
Gördü kısacık dünyam.
Dünyaya geldiğim günün
Dünyadan gittiğim günden bir farkı olmadı.
Her ikisinde de ağladım.
Aşk neydi, vatan mı, yar mi?
Uzaklardan özlemek mi, sevmek mi?
Savaşla değil, kurşunla değil
kalemin yüceliğinde
Bizim de yaşamak hakkımız
Kısa da olsa düşüncenin gölgesinde
Özgürlük olsun kendi kollarımıza benzer kollarda
En güzel marşlar söylensin tozlu da olsa yollarda
Kim anladı, kim ağladı?
Deniz anladı
Ummandaki derinliğin bizi yutması kadar
Ve sırrımızı martıların kanatlarında ötelere ısmarlayarak.
