2015 yılında Ankara Keçiören’de görev yaptığım zaman yaşadığım bir anıyla başlayayım. Cuma namazından sonra genç bir cemaatim, heyecanlı ve üzüntülü bir şekilde yanıma yaklaştı. Tanışma ve teşekkür faslında sonra sordu: “Hocam! Duydum ki, Suriye’deki Müslümanlar 63 parçaya bölünmüş doğru mu?” Öyle ya; Müslümanlar, kıyasıya bir savaş devam ediyorken, birleşmeseler, ne zaman birleşecekler? Anladım ki, iyi niyetli ama bu konularda acemi bir genç.

Onu çay içmeye davet ettim ki, konuyu biraz açarak konuşalım. Biraz dertleşme ve kaynaşmadan sonra, bu defa ben ona birkaç soru sordum: “Peki Ankara’daki Müslümanlar kaç parça? Biraz daha geniş bakacak olursak, İstanbul, Diyarbakır, Gaziantep ve Türkiye’deki Müslümanlar kaç parça? Daha geniş düşünelim. Mısır, Irak, Pakistan, Filistin, Afganistan vs. İslam diyarındaki Müslümanlar kaç parça? 63 mü, 630 mu, 6300 mü?!!!

Aslında en kısa yoldan söyleyecek olursak, İslam alemi bugün kaç parça? Düşman bir asırdan fazladır. Ümmeti 55-60 parçaya bölmüş. Bu parçaların da neredeyse üçte birinde fiili olarak savaş hali yaşanıyor. Bu parçaların bir kısmı da şimdiden kendi içinde parça parça edilmiş durumdadır. Her zaman söylediğimiz gibi: “Ümmetin bu perişan halinin sebebi, ne düşmanın gücü, ne de bizim zayıflığımız sebebiyledir. Asıl sebep, bizim paramparça olmamız sebebiyle, gücümüzün dağılmasındandır.

Şu ayetleri tefekkür edelim. “İşte bu, benim dosdoğru yolum. Artık ona uyun. Başka yollara uymayın. Yoksa o yollar sizi parça parça edip O’nun yolundan ayırır. İşte size bunları Allah sakınasınız diye emretti.” (Enam 6/153) “Kâfirler de birbirlerinin yardımcılarıdır. Eğer siz emredildiğiniz gibi yardımlaşmazsanız, yeryüzünde bir fitne (İslâm zafiyeti) ve büyük bir fesat (küfür hâkimiyeti, zulüm ve adaletsizlik) olur.” (Enfal 8/73)

Şu anda Filistin’de büyük bir dram yaşanıyor. Ne ki, bu dram neredeyse bir asırdır; bazen düşük, bazen yüksek yoğunluklu devam ediyor. Suriye, yemen, Irak, Afganistan, Keşmir vb. yerler de farklı değil. Biz kedimizi bildik bileli, hep anneler feryat ediyor, kadınlar dul, çocuklar yetim kalmaya devam ediyor. Her yanda savaş, kan, gözyaşı, işgal, katliam, sömürü ve talan…

Peki sebep ne? Bizim bölünmüşlüğümüz. Parça parça olup zaafa düşmemiz ve gücümüzün dağılması… Çare ne? Kardeşlik ruhu ve ümmet şuuruyla bir ve beraber olmamız. İş birliği ve güç birliği içinde hareket etmemiz. Yani dert belli, derman belli, hastalık belli, tedavi belli.  Sorun belli, çözüm belli. Aklıselim hangi Müslümana sorarsanız, tek çıkar yolun bu olduğunu kabul edecektir.

Şu halde yumuşak koltuklarımızdan ahkam kesmeyi bırakalım. Körfez emirlerinin ihanetlerini sayıp dökmek çare değil. İçimizdeki kimi FETÖ’vari ihanet şebekelerinin ihanetlerini sayıp dökmek de sonuç vermez. Peki bunlar vb. tüm karanlık odaklarının bu gidişatta payları, suç ve veballeri yok mu? Elbette var ve onların hepsi de hesaplarını Allah'a (cc) verecekler.

Ancak biz elimizi vicdanımıza koyalım ve kendi nefislerimize soralım. Bizim grup, cemaat, cemiyet, tarikat, vakıf, dernek vs. kurum ve kuruluşlar olarak, bu konuda ne denli vebalimiz var. Biz bu kuruluşlar olarak, ümmetin birlik beraberliğine mi katkıda bulunuyoruz? Yoksa biraz daha ufalanıp dağılmasına mı sebep oluyoruz. Hiçbirimiz: “Ne alakası var” veya “biz her birimiz aynı ağacın farklı dallarıyız” vb. bahanelerle sorumluluktan kurtulamayız.

Her branştan yüzlerce tarikat, yüzlerce cemaat, binlerce vakıf, dernek, cemiyet… İşte tüm bu ayrılık gayrılıklar, damla damla göl olup ümmetin paramparça oluşunu beraberinde getiriyor. Şöyle veya böyle tüm bölünmeler, birikerek, büyük bir güç kaybına, zayıflayıp üç buçuk Siyonist’in oyuncağı haline gelmemize sebep oluyor. İşte halen Filistin diyarında yaşanmakta olan işgal ve mezalimin bizimle ilgili en önemli yönü burasıdır.

Şu halde Ümmeti zaafa uğratan ayrılık gayrılığın her türlüsü, büyük bir haramdır. Ümmetin birlik beraberliği için çalışmak, her Müslümanın vecibesidir. Bu konuda en büyük vebal, yukarıda saydığımız her yapının; lider, abi, hoca, şeyh vb. her sorumlusu, bu vebalin en çok bölümünü boyunlarında taşımaktadırlar. Bu liderlerin; “Hele Müslümanlar bir araya gelsin, ben zaten hazırım” vb. bahaneleri, onları bu vebalden kurtarmayacaktır.

Sadece Filistin’de yaşananlar değil, ümmetin tüm sorunlarının asıl sebebi bölünmüşlüğümüzdür. Çare de bellidir. Bizim kendi mahallemizden başlayarak, birlik ve beraberliğe yönelik adımlar atmamız. “Tek benimle veya benim grubumla ne olacak ki” ifadeleri de geçerli mazeret değildir. Tek çare, ümmet ruhu ve kardeşlik şuuruyla bir beraber olmaktır. Ben bunu bilir, bunu söylerim. Subheneke... Bihamdike... Esteğfiruke... Muhammed Özkılınç